Hanneke Oonk is Gezondheidszorgcoach en IC verpleegkundige .
Ze is kerngroep lid van Family Centered Intensive Care en ze Blogt over haar werk en passie.

Haar lijfspreuk is : Balans in leven en lijf  

Er is alleen achteruitgang met uiteindelijk het sterven.

Ik ben sinds een half jaar aanwezig bij een klant met ALS (Amyotrofische Laterale Sclerose) Wat is dat een enorm progressieve ziekte waarin geen enkele verbetering waar te nemen is. Er is alleen achteruitgang met uiteindelijk het sterven.

Deze klant draagt deze ziekte met een moed waar ik alleen maar bewondering voor kan hebben. Ze doet dat op een mindful manier. Omdat ikzelf grote interesse heb in Mindfulness herken ik dat bij deze vrouw.

Het is haar levensmotto, leef nu en alleen nu. Van moment tot moment probeert zij in het leven te staan. Ik kan daar alleen maar heel veel van leren en meemaken wat zij deelt en laat zien.

In het begin was zij nog in staat om te praten, nu gebruiken wij een spraakcomputer of alleen maar de non verbale communicatie. Met gesloten vragen probeer ik te achterhalen wat haar bezig houdt en hoe het met haar gaat.

Wanneer ik haar help met douchen is zij volledig bezig met de warmte van de waterstraal, het kan haar niet warm genoeg zijn. Het ontspant haar en zij straalt die ontspanning uit. Heel tevreden is zij met het stromende warme water op haar lichaam. Dit moment kan zij 3 keer in de week meemaken omdat dan genoeg mankracht aanwezig is om haar die zorg te bieden. De andere dagen wordt zij op bed gewassen. Dat is wat het is. Wanneer je een ziekte als deze hebt verlies je beetje bij beetje de autonomie over je leven. Anderen beslissen mede wanneer je mag douchen en hoe vaak dit mag.

Een zelfstandige vrouw die volop in het werkzame leven stond toen de ziekte zich aandiende en nu langzaam maar zeker, de regie over haar leven aan anderen over moet laten. Zij geeft aan dat ze dat moeilijk vindt. Vervolgens trekt zij haar schouders gelaten op, het lijkt alsof zij zich daarmee verontschuldigd. Zij legt zich bij de situatie neer, wetend dat zij daar weinig zeggingskracht in heeft en gaat verder met haar leven.

Voor sommigen lijkt het dat deze manier van leven een ontkenning van haar situatie is. Zij weet echter heel goed wat er aan de hand is, wat zij kan verwachten. Het enige waar zij echter controle over heeft is het nu en dat moment beleeft zij intens, zij leeft Nu.

A Glimpse into the Life of an ICU Nurse https://www.linkedin.com/pulse/article/20141016182626-58060060-a-glimpse-into-the-life-of-an-icu-nurse

De ontmoeting met een 10 jarig jongetje. Blog over de impact van een IC opname na jaren

Hanneke Oonk is Gezondheidszorgcoach en IC verpleegkundige .
Ze is kerngroep lid van Family Centered Intensive Care en ze Blogt over haar werk en passie.

Haar lijfspreuk is : Balans in leven en lijf  

De ontmoeting met een 10 jarig jongetje.

Vandaag ben ik geconfronteerd met het leed van een kleine jongen. Zijn moeder is vijf jaar geleden op een Intensive Care opgenomen en heeft daar voor haar leven gevochten. Een stoere jongen van 10 jaar die mij vertelde, met tranen in zijn ogen, dat zijn moeder op een Intensive Care had gelegen en dat hij daar nu, na vijf jaar nog niet goed mee overweg kon.

In zijn eigen woorden zei hij: “ik kan, zal ik maar zeggen, daar emotioneel nog niet goed mee overweg”

Op dat moment trof dat mij diep, zo jong en kwetsbaar en dan geconfronteerd worden met zo iets groots wat voor een volwassene al moeilijk te verwerken is. Ik realiseerde mij dat het bijzonder was dat deze jongen zo kwetsbaar durfde te zijn.

Gedurende het gesprekje dat volgde werd mij duidelijk dat het voor hem heel moeilijk was om datgene wat hij gezien en meegemaakt had te begrijpen en een plekje te geven. Er waren zoveel dingen gebeurd die hij niet begreep en waardoor zijn jonge leven volledig op zijn kop kwam te staan. De beelden, de geluiden en de angst, maar ook de bezorgdheid toen en op dit moment voor zijn moeder kwamen naar voren. Het geen raad weten met zijn emoties en zich daar voor schamen, zijn onzekerheid maar ook zijn moed om door te gaan maakten mij stil. Ik was stil en luisterde naar hem zodat hij zijn vragen kon stellen en zijn verdriet kon uiten op dat moment.

Ik ben mij nu meer dan ooit bewust dat de meest kwetsbare naasten van patiënten op een Intensive Care, namelijk de kinderen, het jaren later ontzettend moeilijk kunnen hebben in hun verwerking en emotionele ontwikkeling.

Essentieel is het om deze kwetsbare mensen zo goed mogelijk te begeleiden op de Intensive Care en zo nodig ook in de periode daarna. Ook de zorgende ouder op dat moment heeft daarin begeleiding nodig. Naast  het eigen leed welke de partner te dragen heeft is er de zorg voor het kind. Informatie maar ook een luisterend oor en aandacht voor deze groep jonge mensen is zo belangrijk. De aandacht die je hieraan schenkt op de Intensive Care heeft zijn weerslag in de toekomst. Dat blijkt maar weer uit mijn ontmoeting met deze 10 jarige jongen.

Zorgvuldigheid, informatie en deze kennis delen is belangrijk. Elke Intensive Care heeft zijn eigen beleid in hoe er om wordt gegaan met het bezoek van kinderen. Wordt er wel/niet in toegestemd, is er een protocol aanwezig of niet. Daarnaast is tijd, aandacht en het bewustzijn van de juiste communicatie noodzakelijk.

Als IC verpleegkundige heb ik ook de zorg voor patiënten met kleine kinderen gehad. Een protocol/informatie was er niet. Vanuit mijn rol als IC verpleegkundige begeleide ik het kind en de ouder zo goed mogelijk. Ik heb mij echter nooit gerealiseerd dat de aandacht die ik op dat moment gaf zo belangrijk was voor het verdere verwerkingsproces.

Tijdens de Open Space die in april georganiseerd is werd hier ook aandacht aan geschonken. De bevlogenheid hoe hierover gesproken werd door een intensivist was zeer boeiend en inspirerend. Ideeën en een informatiemap op het niveau van een kind waren voorbeelden van geweldige initiatieven om daarin het kind en de ouder te begeleiden.

Nu ik door de ontmoeting met deze jongen geconfronteerd ben met zijn verdriet van dit moment, jaren na het verblijf van zijn moeder op de Intensive Care, kan ik niets anders doen dan dit onder de aandacht brengen en de vraag te stellen: Hoe is dat op de gemiddelde Intensive Care geregeld?

Naar aanleiding van deze prachtige Blog van Hanneke Oonk, hierbij nog een korte vermelding van de landelijke kerngroep FCIC.

17 april 2014 werd de Open Space Family Centered Care (FCIC) georganiseerd in Amersfoort. 

Graag informeren we je over het vervolg.

Op dit moment is de kerngroep FCIC druk met drie vervolgactiviteiten:

1.       Het oprichten van een stichting of vereniging FCIC als een centrale herkenbare plaats voor expertise op het gebied van ondersteuning rondom de IC-opname en voor het stimuleren en faciliteren van activiteiten op dit gebied.

2.       Het ontwikkelen van een online platform voor interactief overleg en kennisdeling tussen IC-professionals en ervaringsdeskundigen.

3.       Het oprichten van drie werkgroepen voor verbetertrajecten rondom specifieke thema’s van FCIC.

 De drie thema’s zijn:

-          Nazorg: tijdens opname (bijv. overgang van IC naar afdeling) en na ontslag uit het ziekenhuis

-          Kinderen die de IC bezoeken

-          Lotgenotencontact/ lotgenotengroepen/patientenvereniging

De mate van betrokkenheid bij een werkgroep kan voor deelnemers verschillend zijn, maar het gaat er om dat het een thema is waar je samen met anderen je op de een of andere manier voor wilt inzetten.

Ben je geïnteresseerd om mee te denken in een van deze 3 werkgroepen, neem dan contact op met lorettegijsbers@mail.com

Met vriendelijke groet,

Namens de kerngroep FCIC,

Blog Gouden Oor Award

De intensive care , een eiland in het ziekenhuis, onbekende omgeving van High Tech, licht en geluid.
Een vreemde wereld tussen delier en sedatie , waarbij lichaam en geest van elkaar gescheiden lijken te zijn. Een verdedigingsmechanisme van het lichaam, als het te ziek is gaan de gedachten op een laag pitje en is alle hens aan dek nodig om te overleven. Een gevecht tussen leven en dood, een trauma, een life changing event voor de patiënt en diens naasten. En naasten cijferen zichzelf weg, immers alle aandacht gaat uit naar de patient, waarover de witte tornado zich vol overgave ontfermt.

Uren gaan voorbij, wachten, dagen, onzekerheid , hoop ,vrees ...onmacht , angst, pijn en onbegrip . Verpleegkundigen lachen in de koffiekamer . Maar je weet, je bent in de meest veilige omgeving, met de beste intensieve en gespecialiseerde zorg en bekwame zorgprofessionals die je je nu kan wensen.

Mijn passie komt vanuit de drive om de impact van de intensive care ver uit te dragen omdat ik geraakt was, ben en alleen maar meer wordt door het zo persoonlijke verhaal van de mens die deze ingrijpende periode in zijn/haar leven doormaakt of heeft moeten doormaken.  Ik kan daarbij als IC verpleegkundige persoonlijk het verschil maken, zoals al mijn collega’s kunnen doen ! 

Wat mij inspireert is ;‘ denk klein om grote verbetering te verwezenlijken, die een veelbetekenende indruk achterlaat ‘. Mijn inspiratie komt uit de kracht van individuelen, teams die net iets meer willen betekenen, uit onderzoek naar de fysieke en psycho-sociale impact van een IC opname en vanuit de wil om inzichten en resultaten te delen. Waarbij  samenwerking met en luisteren naar het verhaal van ervaringsdeskundigen voorop staat .
Zij zijn de uiteindelijke professionals die een geheel traject doorlopen van 'zorg en zorgen'. Wij kunnen van hen leren en samen met hen verbeteren. 

En daarmee was ook de oprichting van de landelijke kerngroep Family Centered Intensive Care een feit. 

Het netwerk FCIC beheert initiatieven in de zorg rondom een IC-opname, om de aanwezige wetenschappelijke kennis en informatie te bundelen en met elkaar te delen. Storytelling door ervaringsdeskundigen aan de professionals is daarbij van wezenlijk belang.
Het netwerk FCIC heeft ervoor gezorgd dat naasten ook echt gehoord worden. Door een actieve betrokkenheid van verschillende partijen in de ontwikkeling van het familiebeleid zijn concrete verbeteringen bewerkstelligd. Niet alleen voor het welzijn van de patiënten en naasten maar zeker ook om de bevlogenheid onder medewerkers te behouden en te versterken. Intensive care professionals hebben een verantwoordelijkheid om patiënten en hun families voor te bereiden op zowel de ICU ervaring en de mogelijke uitdagingen achteraf tot ver na ontslag . ‘ 

De essentie :

ICU
I SEE YOU
EYE SEE YOU 
(((EYE2EYE)))
INTENSIVE CARE UNIT
(((HEALING)))
BEE CAUSE 
I CARE
ABOUT 
YOU “@luxlucifer33

Een van de vele interventies die we hebben ingebracht binnen de verschillende intensive care afdelingen was het " sacred moment" http://engagingthepatient.com/2013/05/21/a-sacred-moment-to-improve-the-care-process/  

Een structureel moment waarin we werkelijk de verbinding aangaan met de naasten, present zijn in een persoonlijk gesprek ,een paar dagen na de acute opname. We noemen het een " intake Gesprek" waarbij de verpleegkundige vraagt naar de wensen en behoeften van de naasten, zonder deze in te vullen.... En naar de ervaring ; hoe is de opname voor hen verlopen. Niet naast het bed van de zieke, maar in een aparte ruimte, los van alle gepiep, gebel en hectiek. Gewoon de vraag ; En hoe is het nou eigenlijk met u....en openstaan voor emotie. Emotie, vaak niet geuit aan het bed, omdat de naaste sterk wil zijn, krijgt ruimte in dit persoonlijke gesprek .  Het blijkt een hoge drempel voor menig collega. Het is eng, dichtbij, misschien te persoonlijk. Professionele nabijheid in tegenstelling tot professionele afstand. Het is anders, het is een cultuuromslag...het vraagt andere skills, communicatie vaardigheden, niet iedere intensive care verpleegkundige voelt zich hierin geroepen.We hebben er een scholingsprogramma voor opgesteld.

  

Het is de IC van de toekomst : Humanizing (Intensive) Care, een internationale movement .
Patiënten en naasten worden mondiger en verenigen zich .  De intensive care zorg ontwikkelt zich razendsnel en Techniek staat steeds meer in nauwe verbinding met Hartelijkheid. Uit onderzoek blijkt steeds meer duidelijk hoe groot de psycho-sociale impact van een ic opname is voor de patient, zowel als diens naasten. 

Doordat we op de IC de patienten enkel nog sederen indien dit strikt noodzakelijk is , vroegmobilisatie bewezen beter is en het delier steeds vaker zichtbaar is worden er andere eisen gesteld aan professionals.  "De kwetsbare oudere patient" verblijft aan de " Non Invasieve beademing " op de IC en brengt nieuwe ethische dilemma"s en communicatievaardigheden met zich mee.

Daarbij liggen bezoekuren “ onder vuur ”. Familie eist letterlijk haar ruimte op en wil een gelijkwaardige gesprekspartner zijn naast professionals. De patiënt wordt autonomer en persoonsgerichte zorg bepaalt de norm, ook bij beslissingen rondom het levenseinde. Cure en care lopen door elkaar heen en vragen om een ‘andere’ deskundigheid van hulpverleners en om multi-disciplinair overleg , ook voor zorg voor de naasten. Waarbij luisteren voorop staat . 

Dit is een klein stukje uitgelicht uit een groot samenwerkingsverband ,dat steeds meer ( inter) nationaal draagvlak krijgt. Ben je geïnteresseerd, volg dan de linkedin groep ; Family Centered Intensive Care 

De Gouden Oor Award geeft erkenning en bekendheid aan het netwerk FCIC. De vrijwillige inzet en internationale samenwerking van zorgprofessionals en ervaringsdeskundigen is een mooi voorbeeld in de zorgwereld .