Hoe ongelofelijk klein een stap kan lijken maar hoe groots dat voor deze vrouw is.

Hanneke Oonk is Gezondheidszorgcoach en IC verpleegkundige .
Ze is kerngroep lid van Family Centered Intensive Care en ze Blogt over haar werk en passie.

Haar lijfspreuk is : Balans in leven en lijf  


Ongelofelijk hoe klein een stap kan lijken maar hoe groots dat voor deze vrouw is.

Voor mij als IC verpleegkundige en counselor ontdek ik steeds meer de gevolgen van het liggen op een Intensive Care. 

Door mijn werk in de thuiszorg en mijn werk als counselor in mijn eigen praktijk Gezondheidszorgcoach kom ik in aanraking met de zorg voor ex- IC patiënten en hun familie in de eigen thuissituatie.

Ik heb vele verhalen gehoord als poli verpleegkundige op een nazorgpoli voor ex IC patiënten, maar het aanwezig zijn in de thuissituatie is voor mij de mogelijkheid het persoonlijk te zien, mee te leven en er te zijn.

Tijdens mijn werk als IC verpleegkundige, welke ik jaren met veel inzet en compassie gedaan heb, heb ik mij nooit gerealiseerd wat er nog allemaal op het pad van een ex- IC patiënt komt na het verlaten van de Intensive Care. 

Vol ontzag en met veel respect kan ik wel zeggen dat dit een pad is met vele pieken en dalen. Momenten van geluk afgewisseld met die van diepe pijn en verlies. Nederig word ik dan, zo kan een leven ook verlopen.

Zo was ik afgelopen week bij een vrouw, een moeder van twee kinderen die niet kan praten, eten en gekluisterd is aan een rolstoel. Zij is bezig om met woordoefeningen weer te leren praten waarbij nog helemaal niet zeker is of dit ook haalbaar is.

Samen oefenen wij korte woordjes als: hoe, waarom, mooi zo. Woordjes waarbij je niet nadenkt en in het algemeen door mensen zonder moeite worden uitgesproken. Voor haar is het op dit moment alleen mogelijk om ze fonetische te uiten. Soms fluisterend en vaak onverstaanbaar. 

In de afgelopen periode zijn we veel bezig geweest met oefenen. Tijdens het oefenen werden wij soms verrast door een plotseling aanwezig stemgeluid. We zijn erachter gekomen dat door de lucht met kracht van de buikspieren naar buiten te laten stromen er soms stemgeluid te horen is.

Ongelofelijk dat afgelopen week er, zonder veel moeite 10 woorden met stemgeluid geuit werden. We keken elkaar aan tijdens het uitspreken van de woorden, we lachten vol ongeloof en zij sprak door. Wat een overwinning, wat een prestatie en hoe mooi om hierbij aanwezig te zijn.

De lach op haar gezicht en het geluid van die lach zal mij nog lang bij blijven. Dit is zo’n overwinning voor haar en gemotiveerder gaan we door met oefenen. Helaas is het volgend moment het stemgeluid weer verdwenen en lijkt het alsof het een droom was, maar wij weten beter. Voor mij is het ongelofelijk hoe klein een stap kan lijken maar hoe groots dat voor deze vrouw is.